چه کنیم که پای کج نرود؟
چه کنیم؟ چه کنیم که پای کج نرود؟
کاش که شناخت راه کافی بود. اما کربلا داستان کسانی است که شناخت برایشان کافی نبود، مگر نمیدانستند حسین نوه‌ی‌پیامبر است؟ مگر خود با شناختشان از اون دعوتش نکرده بودند؟ آنان که شناخت داشتند و جا زدند مرگ را بلد نبودند.
مرگ را که بلد باشیم از آن نخواهیم ترسید و برای زیر بار ذلت نرفتن، به استقبالش نیز خواهیم رفت. و دنیا را جوری خواهیم خواست که به وقتش چنان ظهیر ابن قین، مال و اموال را به شوق پرواز به سوی ملکوت، رها خواهیم کرد.
نخبگان و اندیشمندان به قدری مهم اند که سررشته حرکت گروهی از جامعه را به دست می‌گیرند و آن را به جهات مختلف می‌برند. اخلاص و ایمان اگر درونشان زنده باشد به سوی فهم دین میکشانند‌ش، سوی فهم عاشورا و اهدافش، فهم آن هفتاد و دو تن.
ولی جهل و طمع و غفلت اگر درونشان زنده باشد جز تبدیل جامعه به کوفه نتیجه ای نخواهند داشت. همان کوفه ای که بر روی امامش شمشیر کشید و در دنیا و آخرت خود را بدنام کرد.
