معیار عمل
در میانۀ راه بودیم. مدت زیادی بود که از مدینه به راه افتاده بودیم و به سوی ایران می رفتیم. من از بلخ به کاروان امام رسیده بودم. در همین افکار بودم که امام رضا علیه السلام سفره ای را از من خواست. نزدیک ظهر بود. نزدیک ناهار. سفره را خود انداختند و همۀ افراد از غلامان و نوکران، سیاه و سپید را بر سفره نشانده و خود نیز نشستند. برایم خوشایند نبود به همین دلیل آرام در گوش امام نجوا کردم که بهتر نبود سفرۀ اینان را جدا می افکندید؟» امام که اثرات ناخشنودی در چهره شان هویدا گشته بود فرمودند:« ساکت باش، خدای ما که یکی است و والدین ما هم واحد اند، ملاک کردار است و بس.»
