• اعتقادات و معصومین

سلیمان بن صرد

• 2021-08-16
• 16 دیدگاه
• j.akbari

در بزنگاه ها مهم است که کوتاهی نکنی، وگرنه بعد خطا تواب هم شوی، زمان به عقب بر نمیگردد، سلیمان در بزنگاه مهم عاشورا کوتاهی کردد، عده ای میگوینو نمی‌شد، عببدالله نمیگذاشت شیعیان کوفه خود را ب ه کربلا برسانند. اما در جواب میگویم، حبین ابن مظاهر توانست، خود را به کربلا رساند. پس میشد، اگر میخواستند.

سلیمانی که در صفین در رکاب علی بود هنگام قیام حسین ابن علی خانه اش شد خانه‌ی گردهمایی بزرگان شیعه برای دعوت امام به کوفه؛ او حتی از شیعیان تعهد گرفت که پشت امام را خالی نکنند.
معلوم است که بعد عاشورا، عذاب وجدان این‌چنین آدمی را رها نمیکند.
همان خانه که تعهد رها نکردن حسین ابن علی در آن بسته شد، شد مرکز فرماندهی قیام توابین، که خون خود را نذر جبران اشتباهشان کنند.
اما چه فایده که شهادت سلیمان در جنگ با شانیان واقعه‌ی عدم حضود او در کنار امامش را از صفحه تاریخ پاک نمیکند.

سلیمان صرد خزاعی

آنگاه که خبر هلاکت معاویه و خلافت یزید به کوفه رسید و شیعیان از عدم پذیرش بیعت امام با یزید آگاهی یافتند و امام را در آستانه قیام و مبارزه با نظام اموی دیدند، در منزل سلیمان گرد هم آمدند و درباره آینده امت اسلامی چاره‌جویی کردند. انتخاب منزل سلیمان به عنوان مرکز سازماندهی و اتاق فکر شیعه در این دوره، نشانه جایگاه والای سلیمان نزد شیعیان کوفه است و بر همین اساس نیز او بعدها به رهبری نهضت شیعی توابین برگزیده شد.
درباره علت عدم حضور سلیمان بن صرد در حادثه عاشورا چند احتمال مطرح است:
نخست، آنکه سلیمان و سایر بزرگان شیعه از آغاز شکل‌گیری نهضت امام حسین(ع) و
ورود مسلم بن عقیل به کوفه، در زندان عبیدالله بن زیاد گرفتار بودند. این احتمال گرچه معقول به نظر میرسد و سلیمان و یارانش را از هر گناهی تبرئه میکند، اما در هیچ
یک از منابع اصیل تاریخی بر آن تأییدی نمیتوان یافت.
دوم، آنکه با توجه به تدابیر شدید امنیتی از سوی عبیدالله موانعی برای رسیدن شیعیان
به کوفه پدید آمده بود و سلیمان و یارانش نتوانستند خود را به امام برسانند. این احتمال
نیز با رسیدن به موقع شیعیانی، مثل حبیب بن مظاهر به کربلا منتفی است و حضور
حبیب در کربلا دلیل محکمی است بر امکان حضور شیعیان در کربلا.
سوم، عدم پیش‌بینی شهادت امام حسین(ع) و احتمال عدم جنگ و درگیری میان امام و
سپاه یزید احتمال دیگری است که برخی مطرح کرده‌اند که این خود عذری بدتر از گناه
است، زیرا مجموع شرایط حاکم بر کوفه و سختگیری‌های شدید امویان و شهادت مسلم
و هانی و قیس و عبدالله بن یقطر و دیگران و تجهیز سپاه چند هزار نفری برای رویارویی با امام حسین(ع) هر صاحب بصیرتی را به وقوع حادثه‌ای بزرگ و خونین آگاه می‌ساخت و بنابراین بیداری و تحرک بیشتری را از خواص شیعه کوفه طلب می‌کرد.
بعد از وقوع فاجعه سنگین عاشورا، موجی از احساس گناه و پشیمانی، شهرهای اسلامی، به خصوص کوفه، را فراگرفته بود. اگر چه در دل همین مردم هم انشعابات مختلف وجود داشت، یک گروه بزرگ از آنان، به رهبری پنج تن از
افراد سالخورده کوفه تصمیم گرفتند از امویان انتقام بگیرند و در این راه کشته شوند تا
خداوند غفلت و گناه آنان را ببخشد این گروه به توابین مشهور شدند.
یکی از رهبران سال خورده این نهضت، سلیمان بن صرد بود. این سپاه در مقابل سپاه بسیار گران مروان حکم، به فرماندهی عبیدالله بن زیاد، به هم برخورد کردند و جنگی سخت میان آنان درگرفت. سلیمان در همین جنگ کشته شد …