• اربعین حسینی

سفرنامه اربعین (قسمت هشتم)

• 2020-09-27
• 24 دیدگاه
• مهدی احمدی منش

روضه وسینه زنی در مسیر پیاده روی

سفرنامه اربعین (قسمت هشتم) :کوله ام رو از سعید گرفتم،
هم از دستشون ناراحت بودم هم خوشحال، ناراحت بخاطر اینکه داشتم از شوخیشون سکته میکردم،
خوشحال بودم برای اینکه کوله ام رو پیدا کرده بودن و با خودشون آوردن.
دو روز گذشته بود و ما همچنان در حال پیاده روی بودیم. هم برام کمی سخت بود،
هم بسیار بسیار لذت بخش، اصلا بهتره بگم که سختی هاش هم خیلی برام شیرین و لذت بخش بود.
توی این سفر خیلی از اولین بارهام رو تجربه کردم،خیلی سختی هایی رو کشیدم
که تا حالا تجربه شون نکرده بودم، از درد پا و شونه و کمر تا حالات عاشقانه ی روحی،
از غذاهای و نوشیدنی های عربی تا عزاداری های پرشور و دل انگیز.
دم غروب بود، حدودا سی چهل نفری گوشه ی جاده جمع شده بودند، همه از ایران بودند.
با بچه ها جلو رفتیم دیدیم یکی داره روضه میخونه،
همه داشتن گریه میکردن، من که چیزی متوجه نمیشدم، توی فضای پر از صدا و احساس اربعین،
من، در سکوتی بی انتها فرو رفته بودم،
افراد رو میدیدم که گریه میکردند و گاهی هم به صورتشون میزدند، و از ته دل ناله میکردن.
دلم بدجوری گرفت از خدا، سرمو انداختم پایین، توی دلم گفتم خدا،
منم دلم میخواد روضه گوش کنم و زدم زیر گریه، چرا من باید ناشنوا باشم؟
اشکم روی صورتم سرازیر شد. همین جور داشتم توی دلم با خدا درد و دل میکردم،
سرمو آوردم بالا، دیدم همه دارن سینه میزنن، با خودم گفتم که، شاید نتونم روضه گوش کنم،
اما سینه که میتونم یزنم، زیر لبم یا حسین میگفتم و هماهنگ با بقیه سینه میزدم.
از خدا معذرت خواستم، گفتم من شکر بقیه نعمت هایی که بهم دادی رو نمیتونم بجا بیارم،
اگه خدایا چیزی از توی دلم رد شد به مهربونی خودت ببخش، دلم شکسته بود خدا.
بعد از عزاداری به حرکتمون به سمت کربلا ادامه دادیم.

بیشتر:
سفرنامه اربعین (قسمت نهم)
کتاب اصلاح فرهنگ نگرش اشتغال در جوانان
(سفرنامه اربعین (قسمت هشتم))