• اخلاق اجتماعی

رفیق داری

• 2018-03-19
• 2 دیدگاه
• محمد رضا حیدری

در همان صحبت های اولیه ازدواج هم، به او گفتم که من رفیق بازم، البته (رفیق دار) عنوان بهتری بود، چون آنقدر ها هم با رفقا نبودم، در حدی که آخر هفته ها برویم یک دوری بزنیم و بس.

بعد از یکی دو سال، همین هفته ای یک بار هم زیادی جلوه کرد، از طرفی مجردی جایی رفتن چیز دیگری بود و از طرفی خودم هم حس میکردم که روز تعطیل باید کنار خانواده باشم و وقتم را با آنها بگذرانم.
نمیدانستم چه کنم، مشورت که کردم فهمیدم که مشکلم به راحتی قابل حل است، میهمانی های خانوادگی را راه انداختم و بعد از مدتی تفریحات گروهی را، به این شکل که: با رفقایی که متأهل بودند قرار میگذاشتیم و هفته ای یک بار به خانه ی یکی میرفتیم، کم کم که خانم ها با هم آشنا شدند، روزهای معدودی را کروه خانم ها برای خود تفریح میکردند و گروه آقایان برای خود؛

اینگونه شد که همسرم در زندگی شخصیِ قبل از ازدواجِ من وارد شد و بُعدی از مجردیِ من ادامه یافت.^[۱]

[۱]http://www.beytoote.com/wedlock/tafahom/personal2-freedom-marriage.html