• اخلاق اجتماعی

الگو

• 2018-01-10
• 4 دیدگاه
• محمد رضا حیدری

همیشه باید خانواده حرف اول و آخر را بزند، این جمله را وقتی اولین فرزندم به دنیا آمد سر لوحه ی کارم قرار دادم، کانون خانواده را گرم نگه داشتم و اوضاع به شکلی اداره میشد که هرچه را میخواستند در خانه پیدا میکردند، همبازی، کسی که سوالشان را جواب بدهد و حتی سعی میکردم تا جایی که میشود، الگویشان خودم باشم، الگوی تلاش، الگوی خوش خلقی، و اگر خودم الگوی خوبی نبودم، کسی را پیدا میکردم، و فرزندانم بدون الگو نمی ماندند.

گذشت و گذشت و بچه ها بزرگ شدند،

وقت ازدواجشان بود، حال باید نتیجه ی آن همه مواظبت و دلسوزی را می دیدم، خانواده های موفق و نا موفق را به فرزند اولم نشان دادم تا خودش ببیند دنیا دست کیست، برای انتخابش باید تجربه به دست میآورد و چه کسی بهتر از من، فقط باید خودم را رفیقش نشان میدادم، رفیقی که همه چیز را میداند، که این کار را از بچگی اش انجام داده بودم و الآن به راحتی سراغ من میآمد و میتوانستم کنترلش کنم و جایی که بلد نبودم، به افرادی که خودم صلاح میدانستم، ارجاعش میدادم؛
حالا بعد از دو سال، پسر دومم هم در حال ازدواج است و از اولی کمک میگیرد که خدارو شکر ازدواج موفقی داشته.